008

دلم می خواهد توی دنیا هیچ کاری نداشته باشم و دنیا هم هیچ کاری به من نداشته باشد .نه درسی نه دانشگاهی و نه سر کاری. هیچ کس و هیچ چیز منتظرم نباشد و من به هیچ چیزی وصل نباشم. بنشینم توی خانه ی خودم. صبح ها برای ه جیمی صبحانه آماده کنم و بعد از اینکه رفت سر کار دوباره بخزم توی رختخواب و نیم چرتی بزنم تا خوابم دم بکشد. بعد بیدار شوم و همینطور که موسیقی مورد علاقه ام پخش می شود دستی به روی خانه بکشم. پرده ها را صاف کنم، کوسن های روی مبل را مرتب کنم، زنگ بزنم حالی از دختر خاله ام بپرسم ، خواب بعد از ناهار تنهایی زیر آفتاب زمستان که از پنجره تو می آید، بعد از ظهر برای ه جیمی خورش فسنجانی بار بگذارم با کلی گردو و رب انار ترش و همینطور که برنج روی شعله ی آرام گاز دم می کشد بنشینم کتابی بخوانم، چرخی بچرخانم و سفالی بسازم ، بروم حمام و با صدای بلند زیر دوش آهنگ مرد رویایی هلن را بخوانم . از این پیرهن های شاد چین دار بپوشم و موهایم را تاب بدهم شبیه زنهای قدیمی فرانسوی. سریالهای خاله زنکی و تکراری و بی محتوا و با محتوای تلویزیون خودمان را با علاقه دنبال کنم و سالاد درست کنم. ه جیمی از سر کار بیاید خسته هم نباشد. با هم شام بخوریم و بعدش برویم توی خیابان خیس باران خورده ی پر از چنارمان قدم بزنیم. آخر شب که ه جیمی فوتبال یا تحلیل سیاسی می بیند برایش پرتقالی پوست بکنم و همین لذتهای کوچک ، همین لبخندها و همین محبتها بشود خوشبختیمان!

خسته شدم از اینکه به هوای درس و دانشگاه مهمانی ها را پیچاندم یا نصفه نیمه رهایشان کردم که چی؟ صبح زود کلاس دارم!! از اینکه نمی توانیم حتی یک مسافرت دو روزه با هم برویم! از اینکه فک و فامیل مدام می پرسند کی عروسی می کنین؟ از اینکه روزها زود شب می شود و نمی فهمیم از کجا آمدیم و کجا رفتیم و چه بر ما گذشت! از اینکه حتی وقت نمی کنیم برویم وسایل زندگیمان را بخریم! از اینکه در لحظه زندگی نمی کنیم و مدام دغدغه ی فردا را داریم و همیشه یک چیزی هست که نگرانش باشیم. 

آرامش کی می رسد؟...